دشمن مرے تے خوشی نی کریے ہوے سجنا وی مر جانا

Saiful Muluk (Sufi Kalam) – Saif ul Maluk
سیف الملوک
دشمن مرے تے خوشی نی کریے ہوے سجنا وی مر جانا
ڈیگر تے دن ھویا محمد تے اوڑک نو ڈوب جان

اول حمد ثنا الہی تے جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا کسے وی میدان نا ہردا

کام تمام میسر ھوندے ہو تے نام اودا چت دھریاں
رحم سکے ساوے کردا قہرون ساڑے ھریاں

بادشاہا تھیں بھیک منگاوے تے تخت بھاوے کایی
کج پرواہ نی گھر اس دے تے دایم بے پروایی

اپ مکانوں خالی اس تھیں کویی مکان نا خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد تے رکھدا نت سنمبھالی

ہر در توں دھتکارن ھندا جو اس در تھیں مڑیا
اوسے دا اس شان ودھایا جو اس پاسے اڑیا

واہ کریم امت دا والی ہو تے مھر شفاعت کردا
جبراییل جے جسدے چاکر تے نبیاں دا سرکردا

او محبوب حبیب ربانی تے حامی روز حشردا
اپ یتیم یتیماں تاییں ہتھ سرے پر تردا

تے حسن بازار اودے سو یوسف پردے ھون پکاندے
ذولقرنین سلیمان جیسے خدمت گار کہاندے

موسی خضر نقیب اناں دے اگے پجن راہی
تے او سلطان محمد والی مرسل ہور سپاہی

تے جیون جیون جھوٹا ماواں موت کھلی سر اتے
لکھ کڑوڑ تیرے تھیں سونے خاک اندر رل ستے

بن ایی جند نکلے ناہیں ہوتے کویی جہان نا چلدا
ڈاھڈے دے ہتھ قلم محمد تے وس نیی کج چلدا

کیتی بے فرمانی تیری بھلا پھرے اس راہوں
تے نام اللہ بخشش بے ادبی تے ناکر پکڑ گناہوں

جھل جھل پار نا ہاریں ہمت تو ہک دن بھرسیں پاسا
بھکا منگن چڑے محمد اوڑک بھر د کاسا

جس دل اندر ہوے پایی ہک رتی چنگاری
اے قصہ پڑھ بھامبڑ بندا نال ربے دی یاری

جس دل اندر عشق نا رچیا ہوتے کتے اس تو چنگے
خاوند دے گھر راکھی کردے سب پھکے ننگے

جناں دکھاں وچ دل بھر راضی تے اناں تو سکھ وارے
دکھ قبول محمد بخشا تے راضی رہن پیارے

راتیں زاری کر کر رویں اوتے نیند اکھیں دی ڈھوندے
فجر او گنہگار کہلاون ہر تھیں نیویں ھوندے

ھسن کھڈن نال لگ اوں سٹ گیوں ڈونگیاں فکراں
تے پاٹی لیر پرانی وانگوں ٹنگ گیاں وچ ککراں

جناں تنا عشق سمانا ہو تے رونا کم اناں
ملدے دے رونا بچھڑے رونا تے رونا ٹردے راہاں

جس تنمبے نال گڑتی دیندے اوس تنمبے نال پانی
تے جیڑے اے میر محمد اوھو اے مکانی

ریت وجود تیرے وچ سونا تے اویں نطر نا اویں
ھنجوں دا ہتھ پانی دوھویں تے ریت مٹی ڑوڑ جاوے

جس دل اندر عشق سمانا ہو تے اوس نی فر جانا
بڑے سونے ملن ہزاراں اساں نی او یار وٹانا

عشق کیا میں بن بن کھڑیاں دودھ تھیں پلیاں پلیاں
مائی بابل پٹ پٹ تھکے تے واہاں مول نا چلیاں

الوداع اٹھ چلیں ساتھی ہو ڈٹھی کونج اڈاراں
نت اداسیں تے کرلاسیں کر کر یاد کتاراں

ہاے افسوس نا دوش کسے تے لکھی قلم ربانی
سجنا نال محمد بخشا زہر ھوی زندگانی

ٹنڈاں پانی بھر بھر ڈولن تے وانگ دکھیاں نال
مڑ جاون خالی گھر نو جو دوڑ بھراواں بھیناں

ہک بلبل ایس باغے اندر ہو تے اہلنا ریی سی بناوندی
اجے نی چڑھیا نی توڑ محمد تے اڈھ گئی اے کرلاندی

مالی دا کم پانی دینا اوتے بھر بھر مشقاں پاوے
مالک دا کم پھل پھل لانا لاوے یا نا لاوے

تے بس اساں دا وس نی چلدا کی اس ساڈا ھونا
لسے دا کی زور محمد تے نس جانا یا رونا

میں اندھاں تے تلکن رستہ او کیوں کر روییں سمبھالا
دھکے دیون والے بوہتے تے تو ہتھ پکڑن والا

مان نا کریو روپ گھنے دا تے وارث کون حسن دا
سدا نا رہسن شاخن ہریاں تے سدا ناں پھل چمن دا

سدا نا تابش سورج والی تے جیوں کر وقت دوپہراں
بےوفایی رسم، محمد تے سدا اسے وچ دھہراں

سدا نی ہتھ مھندی رتے تے سدا نی چھنکن ونگاں
سدا نی چوپے جا محمد سدا نی رل مل بینا

سدا نی مرغایاں بینا تے سدا نا سر پانی
او سدا نا سیاں سیس بلاون او سدا نا سرخی لانی

مگر شکاری کرے تیاری ہو تے بار چریں دیاں ہرناں
جو چڑھیاں اس ڈھینا اوڑک تے جو جمیاں اس مرنا

لاکھ ہزار بہارحسن دی تے اندر خاک سمانی
لا پریت اجی محمد تے جگ وچ روے کہانی

سدا نا باغی بلبل بولے تے سدا نا باغ بہاراں
سدا نا حسن جوانی قایم سدا نا صحبت یاراں

اچی جایی نیو لگایو ہو تے بنی مصیبت بھاری
یاراں باہجھ محمد بخشا او کون کرے غم خاری

اول حمد ثناء الہی جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا کسے میدان نہ ہر دا

کام تمام میسر ہوندے نام اوہدا چت دھریاں
رحموں سکے ساوے کردا قہروں ساڑ ے ہریاں

حکم اوہدے بن ککھ نہ ہلدا واہ قدرت دا والی
جیاجون نگاہ اوہدی وچ ہر پتہ ہر ڈالی

آپے دانا آپے بینا ہر کم کر دا آپے
واحد لا شریک الہی صفتاں نال سیہاپے

ماں‌پیو دی نافرمانی جو بیٹا نت کردا
فرزندی دا پیار نہ رہندا کہن کیوں اے مردا

سجن بھین بھرا نہ ہوون راضی جس بھراوں
گھر آے دن کرن نہ آدر کپن اودیاں واوں

واہ کریم امت دا والی مہر شفاعت کردا
جبراییل جیے جس چاکر نبیاں دا سرکردا

اوہ محبوب حبیب رباناں حامی روز حشر دا
آپ یتیم یتیماں تاییں ہرہتھ سرے پر دھر دا

جے لکھ واری عطر گلابوں دھوییے نت زباناں
نام اونہاں دے لایق ناہی کی قلمے دا کاناں

نال اشارت ٹکڑے کیتا جس نے چن اسمانی
سک روڑاں تھیں جس پڑھایا کلمہ زکر زبانی

حس بازار اوہدے سے یوسف بردے ہووکاندے
ذوالقرنین سلیماں‌جیسے خدمتگار کہاندے

فضل تیرے نال لوہے تردے پھٹیاں دے سنگ رل کے
کُتے وی جنت جان محمد چنگیاں دے سنگ رل کے

دنیا تے جس دکھ نین پایا اوہ کیوں‌ایا کیویں‌ایا
پچھ بلال اویس دے کولوں انہاں کیویں یار منایا

عملاں‌والے لنگھ لنگھ جاندے تے غافل غوطے کھاندے
ڈبن نہ دین محمد بخشا کامل پیر جنہاندے

جس گھر آون جاون ہووے تے رکھیے پاک نگاہواں
کعبے وانگر جانیے اس نوں تے رہیے بہن بھراواں

ککھ سواد نہ مشری اندر کھنڈاں وی چکھ ڈھٹھیاں
ایناں‌ ساریاں چیزاں نالوں گلاں میرے سجن دیاں‌مٹھیاں

ہجر تیرا جے پانی منگے تے میں کھوہ نیناں دے گیڑاں
جی کردا تینوں سامنے بیٹھا کے میں درد پرانے چھیڑاں

رحمت دا دریا الہی تے ہر دم وگدا تیرا
جے اک قطرہ بخشیں مینوں کم بن جاندا میرا

رحمت دا مینہ پاخدایا تے با غ سکا کر ہریا
بوٹا آس امید میری دا کرے دے میوے بھریا

بیلی بیلی ہر کوٰیی اکھے تے میں وی اکھاں بیلی
اس ویلے دا کویی نیں‌ بیلی جدوں نکلے جان اکیلی

مولا تو بیلی تے سب جگ بیلی تے ان بیلی وی بیلی
سجناں باہجھ محمد بخشا اج سنجی پپی اے حویلی

سفنے وچ مینوں ماہی ملیا تے میں گل وچ پالیاں‌بانہوان
ڈر دی ماری اکھ نہ کھولاں کیتے فیر وچھڑ نہ جانواں

اچیاں لمیاں ٹالیاں تے گھنیاں‌جنہاں دیا‌ں چھانوان
ہر شے بازاروں لبھ جاندی اے لبھدیاں نیں مانواں

نعت انہاں دے لایق پاکی کی دساں ناداناں
میں‌پلید ندی وچ وڑیا پاک کرے تن جاناں

ایسا نبی جنہاں دا والی سو امت کیوں جر سی
عیب گناہ خطاواں‌بابت کیوں دوزخ ول ٹرسی

کی کچھ سفت تہاڈی اکھاں خلقت دے سردارا
لاکھ صلوہ سلام تیرے تے لاکھ درود ہزاراں

دنیا تے جو کم نہ آیا اوکھے سوکھے ویلے
اس بے فیض سنگی کولوں اساں بہتر یار اکیلے

سو سو جوڑ سنگت دے ویکھے ‌آخر وتھاں پییاں
جناں بناں اک پل سی نیں‌لنگ دا اوہ شکلاں‌یاد نہ رہیاں

یار کرے جد اپنا تینوں چھٹن ہور اشناییاں
ماں پیو سجن یاد نہ رہسن حرص نہ بہناں‌ بھاییاں

پیارے آقا نے فریاما تسی کرلو‌خدمت ماں دی
جس نے کعبہ ویکھنا ہووے تک لووے صورت ماں دی

مانوان باہجوں‌کہڑا سجنوں‌دل دے درد ونڈاوندا
کنڈا جے پُتر نوں‌چبھدا تے درد مانواں نوں‌ ہوندا

ماں ورگی کویی شے نین جگ تے میں ساری دنیا پھولی
جہیڑی ٹھنڈ کلیجے نوں‌پاووے اوہ ماں دی مٹھی بولی

باپ مرن سر ننگا ہندا ویر مرن کنڈ خالی
مانوں‌باہجھ محمد بخشا کون کرے رکھوالی

ماں تے پیو نیں دونویں سجنوں رب دا مٹھا میوہ
جس نے جنت جانا ہووے کرلے دونواں دی سیوہ

ایہو دعا اے میری مولی نہ مرن کدی وی مانواں
ماں دے پیراں تھلے جنت مانواں ٹھنڈیاں چھانواں
مانواں ٹھنڈیاں چھانواں